Γιώργος Γιαννούλης Γιαννουλόπουλος

 

Σε ανύποπτο χρόνο είχα ομολογήσει ότι στη ζωή μου έως τώρα προσπάθησα συστηματικά να αποφύγω κάθε είδους δημοσιότητα.

 

Προστάτευσα, ίσως κάπως εγωιστικά μερικές φορές, την ελευθερία της ανωνυμίας μου ώστε όταν περπατώ στον δρόμο να μην με αναγνωρίζουν περισσότεροι από όσους και εγώ μπορώ να αναγνωρίσω.

 

Ο Εμανουέλ Καντ ισχυρίζεται ότι η ελευθερία του ενός σταματά εκεί όπου αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Εγώ αισθάνομαι πιο κοντά στην άποψη του Κορνήλιου Καστοριάδη. Πιστεύω ότι η ελευθερία του ενός αρχίζει εκεί ακριβώς όπου αρχίζει και η ελευθερία των άλλων.

 

Αυτή η άποψη υπονοεί ότι και η δική μας ελευθερία όπως και αυτή των άλλων εξαρτάται απόλυτα από την υποχρέωση, την ευθύνη, να είμαστε ενεργοί πολίτες.

 

Έτσι αποφάσισα στα σαράντα οκτώ μου, μετά από πάρα πολλά χρόνια αποχής από την πολιτική και τον δημόσιο χώρο, την ενεργό συμμετοχή μου στην προσπάθεια της Δημιουργίας. Εκτέθηκα δύο φορές ως υποψήφιος στην Α΄ Αθήνας και στη συνέχεια Αντιπρόεδρος Πολιτικού Συντονισμού της Δημιουργίας.

 

Προσπαθώ, ανάλογα με τις δυνατότητες και γνώσεις μου σε ειδικά ζητήματα οικονομίας, ευρωπαϊκών δράσεων, διεθνούς πολιτικής, ανάπτυξης και επενδύσεων, να συνεισφέρω στην δημόσια συζήτηση για τον σχεδιασμό συγκεκριμένων προτάσεων και θέσεων για την πρόοδο της χώρας μας.

 

Στην πορεία αυτή που κλείνει πλέον δύο χρόνια, γνώρισα αρκετούς εξαιρετικούς ανθρώπους και άλλους πολλούς, απίστευτα πολλούς, καλοπροαίρετους, εργατικούς, συγκροτημένους και έντιμους ανθρώπους που με τιμά η φιλία τους. Και γίνονται όλο και περισσότεροι. Συνάντησα και κάποια φύρα, όπως είναι φυσικό, περιορισμένη όμως και κάθε φορά λιγότερη.

 

Η συμμετοχή σε αυτήν την προσπάθεια μου χάρισε μια μεγάλη ικανοποίηση: μου επέτρεψε να αναγνωρίσω στα μάτια πολλών συνανθρώπων μας την ανακούφιση και την εμπιστοσύνη στην ανάγκη τους για μια διέξοδο από το αδιέξοδο του παλαιοκομματικού τόξου των συντεχνιών, των προσοδούχων και των κρατικών εργολάβων, που εκτείνεται από την συντηρητική δεξιά ως την ψευδεπίγραφη αριστερά, κάτω από το οποίο ασφυκτιά η δημιουργικότητα των Ελλήνων. Την ειλικρινή αγωνία για σοβαρή και ορθολογική ελπίδα μιας καλύτερης ζωής για τους ίδιους και τα παιδιά τους.

 

Ακόμη και να σταματούσε σήμερα η κοινή μας πορεία ή να διακόπτονταν άδοξα την επαύριο των προσεχών ευρωπαϊκών εκλογών, εφόσον δεν κατορθώναμε να επιτύχουμε τους στόχους μας, θα αισθανόμουν κερδισμένος και ευτυχής. Από το γεγονός ότι προστέθηκαν τόσοι σπουδαίοι άνθρωποι στη ζωή μου και ικανοποιημένος γιατί έκανα αυτό που θεώρησα υποχρέωσή μου απέναντι στον εαυτό μου και στον τόπο μου.

 

Στην περίοδο αυτή είχα τη χαρά να συμβάλω ουσιαστικά στη διαμόρφωση της στρατηγικής της Δημιουργίας, του πλαισίου Αρχών της καθώς και στις θέσεις της για όλα τα τρέχοντα ζητήματα.

 

Ενας  κύκλος έκλεισε

 

Στην αρχή του  Ιανουαρίου  2015 και μετά από 3 χρόνια στην Δημιουργία παραιτήθηκα από Αντιπρόεδρός της και μέλος του Πολιτικού της Συμβουλίου, κρίνοντας ότι δεν μπορούσανα συνεισφέρω κάτι παραπάνω στην προσπάθεια αυτή στις παρούσες συνθήκες και μέσω αυτής στη χώρα.

 

Ευχήθηκα καλή επιτυχία σε όσους επιλέγουν να συνεχίσουν και υποσχέθηκα ότι θα παραμείνω ενεργός πολίτης, ίσως το σημαντικότερο που κέρδισα και ίσως κατόρθωσα να προσφέρω μέσα από αυτή την όμορφη και δημιουργική περιπέτεια.

 

Η κατάσταση της χώρας

 

Είναι προφανές σε όλους ότι το παρελθόν πολιτικό μας σύστημα καταρρέει. Μαζί με αυτό καταρρέουν και τα ψέματα και οι εθνικοί μας μύθοι, με τα οποία αυτό το άθροισμα από κοτζαμπάσικα σόγια που υποκρίνεται την πολιτική ελίτ της χώρας κυβέρνησε όλα τα χρόνια.

 

Διοίκησε αποσαθρώνοντας τις παραγωγικές δομές της χώρας, πριμοδοτώντας το χειρότερο έναντι του καλύτερου, το μέτριο έναντι του πρώτου.

 

Μπορείς να αγνοήσεις την πραγματικότητα, όχι όμως τις συνέπειες του να αγνοείς την πραγματικότητα.

 

Ακόμη και σήμερα, πέντε χρόνια μετά την πρώτη καταστροφή, μεγάλο μέρος των συμπατριωτών μας κατορθώνουν να πείσουν τον εαυτό τους ότι υπάρχει μια συνειδητή ροή γεγονότων, ένα προκαθορισμένο πλάνο, μια σειρά από προϋπάρχουσες βεβαιότητες για το καλό ή για το κακό (δεν έχει και μεγάλη σημασία γιατί η κατάληξη της πεποίθησης αυτής είναι η ίδια).

 

Μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων, όχι απαραίτητα αμόρφωτοι ή φανατικοί, αρνούνται να δουν το προφανές και γραπώνονται από μιαν αυταπάτη, μια φενάκη.

 

Νά 'ναι η γλύκα του κλίματός μας και η αγκαλιά των τοπίων μας; Νά 'ναι η συνήθεια και το άφεμα στη ναρκωτική οικογενειακή θαλπωρή; Νά 'ναι η φυσική αντίδραση απέναντι στα τρομερά που 'χουν συμβεί στον τόπο αυτό, που ερήμωσε και ξαναγέμισε αμέτρητες φορές από όλου του κόσμου τις φυλές, όλα κείνα που ξεχνούμε για να κοιμόμαστε ήσυχοι; Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: η μάταιη πεποίθηση ότι αυτοί που μας κυβερνούν, που διοικούν το κράτος, που κουμαντάρουν τις περισσότερες επιχειρήσεις, οι πατεράδες των σογιών, έχουν ένα πλάνο σε βάθος χρόνου, ένα κάποιο έστω ιδιοτελές σχέδιο. Κι αφού αυτό υπάρχει, έπεται το χαλαρωτικό και μοιραίο συμπέρασμα: "τότες δε μπορεί, μάλλον θάμαστε κι εμείς μέρος του. Έχει ο Θεός".

 

Λες κι αν υπήρχε κάποιο σχέδιο, οποιασδήποτε μορφής και είδους, θα ήμασταν στην χαοτική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε.

 

Κι όταν διακρίνουμε το προφανές, το αυταπόδεικτο, στα άδεια κι έντρομα μάτια των αρχόντων ισχυρών μας, ότι τελικά δεν υπάρχει τίποτα, ότι πορεύονται όπως-όπως και μαζί μ’αυτούς κι εμείς, μέρα με την ημέρα, ώρα με την ώρα, αυτοσχεδιάζοντας με χειρονομίες, μεγαλοστομίες και βλαστήμιες, κωλυσιεργώντας το μέλλον, τότε οι περισσότεροι σκεπάζουμε τα μάτια μας με αμηχανία, με έκπληξη, με προσποιητή αφέλεια.

 

Δεν συζητούμε ό,τι μας πονά κι ό,τι μας πληγώνει, δηλαδή ό,τι μπορεί να μας αλλάξει, μπας και το κακό έρθει και προσπεράσει αλαφροπάτητο.

 

Μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, σε μια χώρα που ερημώνει και λιγοστεύει, αρνείται συνειδητά να δει την αλήθεια που ήδη γνωρίζει.

 

Όχι μόνο, ούτε κυρίως, γιατί δεν έχει τα μέσα, την πληροφόρηση, τη γνώση. Αλλά γιατί δεν έχει τη διάθεση, το τσαγανό, το κίνητρο, τα ψυχικά εφόδια να κάνει επιλογές, να αρνηθεί κάτι για χάρη κάποιου άλλου. Να αντικριστεί με τον εαυτό και να αλλάξει. Δεν τό'μαθε ποτέ γιατί δεν τό'κανε ποτέ.

 

Κι έτσι τη στιγμή «για να αποφασίσεις με ποιους θα πάς, και ποιους θ’αφήσεις» η θέληση σαρώνεται από ένα φόβο που μεταμορφώνεται σε μεταφυσική πίστη. Την πίστη ότι κάποιος, κάπου, κάτι έχει σχεδιάσει για εμάς, κάποια έστω μικρή και φτωχική γωνίτσα μάς έχει κρατήσει στο μέλλον.

 

Για τον λόγο αυτό η μεταρρύθμιση, η αλλαγή, δεν καταφέρνει να ριζώσει όσο δεν βρίσκουμε τη δύναμη να αντικρίσουμε τη γυμνή αλήθεια, ότι πορευόμαστε στο κενό οδηγημένοι από ακόμη πιο φοβισμένους και ναρκωμένους εθελότυφλους.

 

Η κατάρρευση των μύθων υπό την πίεση της πραγματικότητας ανοίγει δύο προοπτικές:

 

- Ο πρώτος δρόμος οδηγεί σε μια Ελλάδα της οποίας η απόσταση από τις ανεπτυγμένες κοινωνίες διαρκώς θα μεγαλώνει, θα γίνεται συνεχώς φτωχότερη και θα καταριέται θεούς και δαίμονες για την μιζέρια της. Μια Ελλάδα που αργότερα ή ταχύτερα θα αποκοπεί από την Ευρώπη και θα τραβήξει μια μοίρα άγνωστη. Ένα ελληνικό κράτος που θα αυτοκτονήσει τραβώντας στην λησμονιά της Ιστορίας αυτό το συλλογικό όνειρο που είναι ο Ελληνισμός.

 

- Ο άλλος δρόμος, ο δρόμος της Δημουργίας, της ανάπτυξης, της ελευθερίας, της προόδου, περνάει από την απελευθέρωση της δημιουργικότητας των Ελλήνων που είναι ένας λαός τετραπέρατος, που μεγαλουργεί όταν ζει με ανοιχτά μυαλά και ανοιχτούς ορίζοντες. Όταν δεν φοβάται τη συνύπαρξη, τον συναγωνισμό, τη συνεργασία. Που αποκομίζει όφελος από το εμπόριο, τη ναυτιλία, τον τουρισμό, την έρευνα, την επιστήμη.

 

Ο δρόμος ο δικός μας, ο δρόμος της ορθολογικής ελπίδας, είναι αυτός που δεν θέλει μια χώρα ζητιάνα αλλά μια χώρα ισότιμη κι αξιοπρεπή ανάμεσα στα πολιτισμένα έθνη της Ευρώπης, εκεί όπου ανήκει. Μια χώρα που θα καταθέτει προτάσεις, θα παράγει ιδέες, τεχνολογία, προϊόντα και υπηρεσίες υψηλής προστιθέμενης αξίας, θα συμβάλλει στο κοινό ευρωπαϊκό όραμα με τη δική της πολύτιμη συνδρομή και γι’αυτό θα διαλέγεται ισότιμα.

 

Ο δρόμος ο δικός μας είναι αυτός μιας χώρας με ισχυρούς δεσμούς κοινωνικής αλληλεγγύης, όχι κοινωνικής ελεημοσύνης του φεουδάρχη που μοιράζει επιδοτήσεις και φιλοδωρήματα. Μιας χώρας με ανταγωνιστική Παιδεία, υψηλής ποιότητας υπηρεσίες υγείας, που θα εξασφαλίζει ίδιες ευκαιρίες για όλους, μια χώρα όπου τα αγαθά της ζωής και της ελευθερίας θα προστατεύονται πλήρως και απαρέγκλιτα.

 

Η δική μας Ελλάδα είναι μια Ελλάδα που θα είναι ικανή να προσελκύει τους δημιουργικότερους επιστήμονες, τις παραγωγικότερες ιδέες και επιχειρήσεις, τους νέους της Ευρώπης, κι όχι να χάνει τους δικούς της.

 

Μια χώρα που το κράτος θα υπάρχει για τους πολίτες του, στους οποίους ανήκει, και όχι όπου οι πολίτες υπάρχουν για το κράτος τους.

 

Η Ευρώπη

 

Ένας από τους μύθους που το πολιτικό μας σύστημα έχει δημιουργήσει στο μυαλό των Ελλήνων είναι ο αντιφατικός μύθος μιας Ευρώπης ικανής και ταυτόχρονα ανίκανης για τα πάντα.

 

Η ειρηνική περίοδος των τελευταίων 70 ετών στην Ευρώπη δεν είναι ο κανόνας αλλά η εξαίρεση στην ιστορία της Ηπείρου μας, που γέννησε όλους τους πολέμους κι όλες τις φρίκες που έχει ζήσει η ανθρωπότητα, μαζί με τα υψηλότερα και ομορφότερα δημιουργήματα του ανθρώπου: την τέχνη, τον πολιτισμό, την σκέψη, την ελευθερία, την Δημοκρατία.

 

Η ήπειρός μας είναι μια ήπειρος χωρίς πολλούς φυσικούς πόρους, σε σχέση με τις άλλες ηπείρους, πυκνοκατοικημένη, όπου κάθε γωνιά της έχει και εκατοντάδες ιστορίες να αφηγηθεί. Το πλέον πολύτιμο που διαθέτει είναι οι άνθρωποί της, η γνώση και ο πολιτισμός της. Ακόμη και τα μεγάλα κράτη στην εποχή των εθνών- ηπείρων, είναι πλέον πολύ μικρά για να τρέφουν φιλοδοξίες ότι μπορούν μόνα τους να διατηρήσουν την ισχύ και την παραγωγική ικανότητα που είναι απαραίτητη για να συντηρήσουμε το Ευρωπαϊκό μοντέλο, την κοινωνική πρόνοια, την αλληλεγγύη τη δημοκρατία, την ειρήνη.

 

Η Ευρώπη ή θα ενωθεί ή θα αφανιστεί.

 

Μια ισορροπημένη Ευρώπη στηριγμένη στον πλούτο των περιφερειών της ως βασικές παραγωγικές και πολιτικές μονάδες, στις τοπικές παραδόσεις, στο δυναμικό, στις γλώσσες και στην ιστορία της, είναι η μόνη βιώσιμη Ευρώπη.

 

Μια Ευρώπη που θα διαχειρίζεται από κοινού τα αναγκαία σε μια ομοσπονδιακή δομή με δημοκρατική νομιμοποίηση, την άμυνα, την εξωτερική πολιτική, την δημοσιονομική πολιτική, το νόμισμα αλλά θα αφήνει χώρο στην τοπικότητα, την φαντασία, στην πολυμορφία των εθνικών της παραδόσεων αλλά και των συγκριτικών πλεονεκτημάτων των περιφερειών της

 

Μια Ευρώπη με λιγότερη εξουσία στα παρωχημένα έθνη-κράτη και στις ανάξιες πλέον πολιτικές τους τάξεις, και περισσότερη ισχύ στους Ευρωπαϊκούς αντιπροσωπευτικούς θεσμούς, το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, μια εκλεγμένη Επιτροπή, αλλά και σε περιφερειακές ενότητες συγκρίσιμων μεγεθών.

 

Μια Ευρώπη με μια νέα πολιτική τάξη, πιο κοντά στους πολίτες της, και ταυτόχρονα με βαθύτερη γνώση και σεβασμό για τους θεσμούς της. Αυτή την πολιτική τάξη που καλείται να την οικοδομήσει εξαρχής.

 

 

 

Γιώργος Γιαννούλης – Γιαννουλόπουλος